Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytami uwagi – potocznie nazywany ADHD – występuje u kilku procent dzieci i może mieć różny przebieg. Pierwsze objawy zauważalne są już na wczesnym etapie dzieciństwa jednak wszelkie symptomy zaburzenia nasilają się na etapie wieku wczesnoszkolnego. Do najczęściej obserwowanych objawów zaliczamy m.in. nadmierną ruchliwość, kiedy dziecko ma trudność ze spokojnym siedzeniem lub staniem w wielu sytuacjach, które tego wymagają. Pojawiają się również gadatliwość i głośne zachowanie. Obserwujemy również nadmierną impulsywność, która przejawia się w różnych sytuacjach życia codziennego. Dziecko działa wtedy bez zastanowienia, realizując w sposób natychmiastowy swoje pomysły i potrzeby. Ponadto u dzieci z ADHD występują zaburzenia koncentracji uwagi, przejawiając się trudnościami w wykonaniu poleceń lub zadań, nie doprowadzając ich do końca. Zadania te mogą być wykonywane w sposób niedbały, a wszelkie czynności, które wymagają zaangażowania różnych procesów umysłowych mogą powodować nudę, szybkie zmęczenie i frustrację. W tej sytuacji dziecko może się również szybko dekoncentrować pod wpływem minimalnych bodźców zewnętrznych.
Warto zaznaczyć, że przyczyną ADHD może być działanie wielu czynników – zarówno biologicznych, np. czynniki genetyczne lub nieprawidłowości w działaniu układu nerwowego, jaki i środowiskowe, np. zaniedbania w środowisku rodzinnym, nieprawidłowości w przebiegu ciąży, wszelkiego rodzaju urazy głowy, itp.
W celu rozpoznania zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi należy uwzględnić badanie psychologiczne, w czasie którego specjalista powinien dokonać oceny funkcjonowania poznawczego dziecka a także zebrać informacje na temat życia rodzinnego i szkolnego. Specjaliści Centrum Wsparcia Psychologiczno-Terapeutycznego należycie zaopiekują się dzieckiem oraz rodzicami w przypadku podejrzenia występowania ADHD lub w przypadku potwierdzonej diagnozy.
Proces leczenia polega w tym przypadku na zastosowaniu wielu oddziaływań terapeutycznych. Do najczęściej stosowanych zalicza się farmakoterapię, terapię indywidualną i terapię grupową. Ponadto wdrożenie treningu umiejętności społecznych może znacząco poprawić funkcjonowanie w życiu codziennym dziecka. W procesie wsparcia i terapii należy uwzględnić działania o charakterze psychoedukacyjnym rodziców i/lub osób z najbliższego otoczenia dziecka.
